سال اول راهنمايي بوديم. تازه از ميان دشت هاي وسيع و كوه هاي سر به فلك كشيده به دبيرستان عشايري آمده بوديم تا درس بخوانيم. زيرا در ميان عشاير دوره راهنمايي و دبيرستان نبود. بايد به چهل نفري شيراز مي رفتيم. خدا رحمت كند استاد بهمن بيگي را.

ما چون تازه به شهر آمده بوديم و دور از خانواده بوديم دلمان تنگ تنگ بود. شبها گريه مي كرديم. برادرم هم با من به دبيرستان عشايري قبول شده بود ولي او بچه ننه تر از من بود. او نتوانست دوام بياورد. او شب و روز گريه مي كرد ولي به ما گفته بودند كه يكي از شماها بايد در شبانه روزي باشيد و دو برادر در يك شبانه روزي نمي پذيرند. خلاصه گريه هاي برادرم نهايتاً كار خود را كرد ولي شايد ما هم كوتاهي كرديم به خاطر اينكه از آن طرف هم تحت فشار بوديم. خلاصه با كمك يكي از اقوام كه در دبيرستان عشايري بود و اكنون پزشك متخصص است او را به آباده فرستاديم و خدا رحمت كند رفتگان شما را، پدر مرحومم خيلي ناراحت شد و ... .

استاد بيژن بهادري كشكولي يكي از بهانه هاي ما براي از بين بردن رنج غربت بود. او بود كه با ديدنش ياد ايل مي افتاديم و نيرو مي گرفتيم. او همه ي انگيزه ما براي ماندن در دبيرستان عشايري بود. بقولي بايد مي مانديم و ترقي مي كريم و از رنج و زحمت هاي بي پايان چوپاني خلاص مي شديم.

با استاد كشكولي، كلاس هنر داشتيم. او براي اينكه ما را مشغول كند داستان هاي عاشقانه شاهنامه فردوسي را برايان تعريف مي كرد. موقعي كه مشغول صحبت مي شد  از سنگ صدا بر مي خاست ولي از بچه ها صدايي بلند نمي شد.

دو الي سه جلسه بود كه داستان بيژن و منيژه را تعريف مي كرد. داستان در حال پايان بود و همه در يك خلسه عميق فرو رفته بودند كه صداي محكم استاد به همراه دستي كه بر سينه زد و گفت: «منم بيژن»، همه را غافلگير كرد.

اين خاطره هيچ وقت از ذهنم بيرون نمي رود.

با تشكر از انجمن دانشجويان قشقايي

بیژن بهادری كشكولی متولد ۱۳۰۷ در ایل قشقایی است.او هنر نقاشی را

براساس غریزه شخصی و علاقه شدید ، به طور تجربی آموخته است

تمامی موضوعات و تصاویر مورد علاقه او برگرفته از فضای زندگی ایلی است: